Се почесто ме прати
Еден ист сон секогаш
Куќата стара и дворот наш.
Број 17 стои на бела порта дрвена
И јас ко дете пред неа сам.
Одамна не постојат
Ни куќата стара, дворот, портата
И сите што ги сакам

И не отворам очи
Не сакам да престане
Зошто во сонот ми е се'
Јас немам споменари и групни фотографии
А што е човек без спомени?
Премногу ли побарав Боже од тебе
Трошка детство јас за себе

Сакам, но неможам
Како сите јас да остарам
Никогаш нема знам
Детето да го заборавам
Сите огледала
Рамки се со слика негова
Времето тече, а рана пече
Засекогаш!

Ако била судбина
Проклета да е, а можеше бар
Да потрае

Сакам, но неможам
Како сите јас да остарам
Никогаш нема знам
Детето да го заборавам
Сите огледала
Рамки се со слика негова
Времето тече, а рана пече
Засекогаш!