Andjelija, pastirica mlada


pusti ovce, niz planinu sadje


da u sjaju, velikoga grada


bolju srecu od preslice nadje.




Bijeli dani, prolazili kradom


i sjecanja da su ovce bile


jedne noci, prosetala gradom


u raskosnoj haljini od svile.



Od tada je, gradom na sve strane


setala se, poput bijele vile


i nudila svoje jorgovane


u raskosnoj haljini od svile.




Teski jadi, majku joj dotukli


a djevojku, jedne zore sive


iz Dunava, alasi izvukli


u raskosnoj haljini od svile.